بسم الله الرحمن الرحیم
این حرف درست است که امروز بچه ها مایه دردسرند؛ اما علت چیست و آیا قابل برطرف کردن است؟
دوستی می گفت ما بیشتر گوش به حرف می دادیم و بچه های حالا به هیچ صراطی مستقیم نیستند. گفتم خیر پدر و مادر ما جلوی چشممان بیشتر بهم احترام می گذاشتند ماهم قدری کمتر از آنها به آنها احترام میگذاشتیم. گفت من به خواسته های همسرم احترام میگذارم . گفتم اما همان را هم جلوی چشم بچه نمی گذاری. تایید کرد و اصلاح. ما اصرار داریم با رفتارمان بچه ها مصرف کننده صرف وتجملگرا بار بیاوریم. و خود زیاد بودن تعداد بچه ها اول از همه دست ما را برای این تربیت غلط میبندد.در ثانی دیگر نیازی به هزینه برای آموزش روش تعامل صحیح با دیگران و ارتباط موثر و کارگاههای آن نیست در یک خانواده بزرگ.

سلام
آیا می توان در موقع نزدیکی با همسر، شیئی خارجی یا انگشت وارد مقعد همسر (زن یا مرد)نمود؟
با تشکر

سلام
با توجه به ایه 49 و 50 شوری ,
1. عزل منی چه حکمی دارد ؟
2. ایا جلوگیری ما از تولد فرزند به نوعی مخالفت با این ایه نیست ؟ . چرا که بر طبق این ایات فرزند دهی مطلقا در انحصار خداوند معرفی می شود ولی ماهم بر طبق مقاله شما می توانیم و بلکه بهتر است جلو فرزند دار شدن را بگیریم

با سلام ، آیا به چیزی که نوشته ای اعتقاد داری؟ یعنی اینطور انجام میدی؟
یعنی برای رهایی از فتنه ها مال اندوزی نمی کنی؟
فقیری؟!!
یا نه فقط جدل میکنی؟!!

من با این نظر حاج فردوسی مخالفم چون تربیت اساسا یک امرالهی می باشد پدر باید سعی کند لقمه حلال برای خانواده کسب کند و در تربیت فرزندان بکوشد و تعداد فرزندان بیشتری دارد گرچه حاج فردوسی عزیز انسانی مومنی است دراین مسئله کاملا آگاه نیست ،ابوعلی

این حرف شما کاملا اشتباه و غلط می باشد و من کاملا با شما مخالف هستم زیرا خداوند در آیه شریفه قرآن کریم فرمود یغنهم الله من فضله و این حرف شما ضد قرآن هست اگر اینطور بود طرف اصلا مالی نداره زن بگیره آیا مصداق میشه تا زن نگیره اگر اینطور بود که الان همه چیز نابود میشد شما سنی ها رو نگاه کنید چقدر بچه میارند چون اعتقاد به خداوند متعال دارند و با یقین کاری رو انجام می‌دهند

سلام علیکم قطعا اول بچه مهمه بعد تربیت کاری با اون بحث ندارم که فرمود که خیلی کتاب نوشته

درسته که در بعضی از احادیث سفارش به تعدد فرزند رو نیبینیم ولی اون چیزی که در اسلام، بيشتر از هر چيزي در مورد فرزندان مهم است ، تعداد آن‌ها نيست بلكه تربيت صحيح رسیدگی کامل به ان ها و تربیت دینی ان هاست
تأمين نيازهاي مادي از جمله مهمترین هاش تغذیه ی سالم و کافی لباس مناسب مکسن و رفاهی که عرف جامعه است و تامین نیازهای معنوي فرزندان از جمله تربیت دینی ان ها شناختن امامان و بزرگواران دین بسيار مهم است كه لازم است در فرزند آوري به ان شود و فقط به تعداد ان ها دلخوش نکرد بلکه پدر و مادر شدن مسئولیت بسیاااااار بزرگی به دوش ماست پس اگر خانواده اي توانايي بر طرف كردن نيازهاي مادي و معنوي فرزندان خود را دارد، مي تواند کقت کافی برای خوش گذرونی و تربیت کنار ان ها بگذروند میتواند براي داشتن تعداد بيشتر فرزند برنامه ريزي كند.

خب بدیهی است که امر تربیت فرزند در اولیت رار دارد و با کمی فکر کردن می توان به این نتیجه دستیافت. یکی از نکات تربیتی در مورد فرزندان این است که به نکات کم اهمیت زیاد بها ندهیم و نکات با اهمیت را ببینیم. اما این به چه معناست. به عنوان مثال کودک ممکن است اشتباهی کوچک از او سر بزند مانند اینکه در خانه را در زمستان باز بگذارد در اینجا برخورد جدی با کودک مهم نیست و لازم نیست که این مسئله را خیلی با اهمیت جلوه دهیم و کودک را طوری بخواهیم آموزش دهیم که از ما فراری شوم و نحوه آموزش ما بیزار بشوم بر عکس کودک کاری اشتباه انجام می دهد که اکنون از ذکر مثال برای آن خودداریم یکنم پدر و مادر باید طوری با کودک برخورد کنند که کودک احساس نکند می تواند هر کاری انجام دهد بدون آنکه به عواقبش فکر نکند. البته این موضوع هم باید به گونه باشد که کودک احترام و حرمت پدر و مادر برایش حفظ شده باقی بماند.
گاهی اوقات می توان مسائل آموزشی را به شکل بازی برای کودک انجام داد. من این مسائل را ذکر می کنم چرا که احساس می کنم خیلی نکات مهم است و خیلی از ما این مشکلات به ظاهر کوچک را در زندگی خود با فرزندامان داریم و گاها بر سر الین مسئله می مانیم که تربیت مهمتر است یا تعداد فرزندان پس اگر این موضوعات را بدانیم ممکن است که تا حد خیلی زیادی پاسخی بر مسائل این چنینی خود بیابیم. همانطور که داشتم می گفتم گاهی بهتر است که مسائل آموزشی را به شکل بازی به کودک آموزش دهیم چرا که کودکان معمولا به دنبال سرگرمی برای خود هستند وباید چیزی در مقابل آنها باشد که برای آنها هیجان انگیز و در عین حال جذاب باشد. سخنان جدی پدر و مادر هرگز نمی تواند چیز جذابی برای کودک واقع شود پس اگر به شکل بازی یا یک مسئله جذاب برایش بیان شود یا انجام شود خیلیم ی تواند به پذیرش کودک درباره آن مسئله کمک نماید.
اینکه کتاب های اموزشی ساده مانند کتب داستانی کودکان و … را بگیرید وبا کودک خود نیز حل نمایید می تواند به تربیت او بسیار کمک نماید. داخل کتاب اگر به صورت داستانی مسئله ای ذکر شده باشد چون تخیلات کودکان قوی است پس آن مسئله را در تخیلات خود جای می دهند و مدت ماندگاری ان مسئله برایش بیشتر می شودو بیشتر می تواند در پذیرش آن مسئله به او کمک نماید. مسائل دیگری نیز هستند که من از طریق خواندن مقالات و … به آن ها دسته یافته ام که به محض فرصت دوباره خدمت شما آنها را خواهم گفت. پیروز و موفق باشید

متاسفانه امروزه به دلیل انکه نمی توانیم فرزندانمان را به شکلی درست تربیت نماییم بخواهم ساده بگویم و بدون هیچگونه آلایشی فرزندانی مفت خور و نان به نرخ روز خور تنها وتنها تربیت کرده ایم که این به هیچ وجه درست نیست و باید این مسئله را به آن توجه کرد.
به عنوان مثال بسیاری از ما هر کاری که کودک انجاممی دهد بسیار سریع پشت سر او سعی می کنیم که کارش را درست کنیم و لحظه ای اجازه نمی دهیم که کودک کمی بیندیشد و بداند که خطای کارش از چیست تا راه حل مناسب بیابد و مشکلش را حل کند. اگر ما این کار را در طولانی مدت انجام بدهیم ثمرات بدی برای کودک در پی خواهد داشت.
با انجام این کار کودک توانایی حل مسئله اش را از دست خواهد داد، به جای انکه خود بخواهد مشکلاتش را برطرف کند سراغ از والدینش می گیردف فاقد اعتماد به نفس خواهد شد و بسیاری از مشکلات دیگر پس به این مورد باید توجه کافی داشت تا مبادا فرزند ما با مشکلاتی این چنینی رو به رو بشودو البته که باید پدرو مادر از دور مراقب فرزند باشند اما هرگز خود را دخیل در کارهای او تا حد ممکن نکنند تا کودک خود بتواند مشکلاتش را برطرف نماید.
خیلی ها می گویند که اگر من این کار را انجام دهم یعنی کودک را تنبیه کرده ام یا کاری مشابه به تنبیه انجام داده ام و من نمی توانم چنین کاری با کودکم بکنم باید در پاسخ گفت که این کار شما تنبیه نیست بلکه تربین است و تربیت با تنبیه فاصله دارد این که به کودک اجازه دهیم که خود مشکلش را برطرف کند تنبیه نیست چرا که او خودش انسان است و قدرت انتخاب وت صمیم گیری داردو باید یاد بگیرد که از این قدرتش به نحوی احسنت استفاده کند نه اینکه شخصیتی تابع در او شکل بگیرد که هر کس که به او پیشنهادی داد سریع قبول کند یا مواردی این چنینی برای او پیش بیاید. برایتان آروزی موفقیت و سربلندی در تک تک لحظات زندگیتان را می نمایم.

اینکه انسان فرزند بیاورد به امید آنکه بعد از مرگش برایش طلب استغفار کنند و به همین دلیل تعداد آنها زیاد باشد واقعا کاری ناشایست است. این فرزند نیاز به خوراک، پوشاک و … دارد و این موارد به راحتی برطرف نمی شوند واگر انسانی نتواند این موارد را در حق فرزندان خود تا حد رفاه نسبی برطرف نماید قطعا پاسخگوی فرزندان خود باید باشد. پس باید به این مسئله توجه کافی را نمود .
اینکه فرزندی به دنیا بیاد تا بعد از مرگ ما برایمان طلب استغفار کند در گرو این است که یک زندگی خوب برای او ایجاد کنیم تا آن فرزند حداقل رغبت آن را داشته باشد که برای ما دعای نیک کند نه آنکه به محض مرگ ما ببپندارد که باری سنگین از روی دوشش برداشته شده است.
برای آنکه فرزندان را بتوان به شکلی احسنت تربیت کرد نیازمند آن هستیم که امور آن ها را در دست بگیریم، برای آنها خط مشی بدهیم و برای آنها قوانینی در زندگیشان ایجاد کنیم که با رعایت آنها بدانند که به سعادت می رسند. اگر همان ابتدا برای کودکان قوانین تعیین کرد او می داند که در مابقی زندگی اش که بدون شما هم هست باید قوانینی داشته باشد تا بتواند خوشبخت و سعادتمند زندگی کند و اگر اینگونه نباشد با مشکل برخورد خواهد کرد. پس این نکته فراموش نشود که کارهای فرزندان را به دست گرفت و و را در امور راهنمایی کرد.
اگر کودکان بلند پروازی می کنند و یا آرزوهای خیلی بزرگ دارند ما به عنوان والدین آنها خیلی خوب است که به آنها قوت قلب بدهیم وبه آنها بگوییم که تو می توانی به آنها برسی. با این کار باور من می توانم در کودک شکل خواهد گرفت و او فری قدرتمند وبا اعتماد به نفس در زندگی اش خواهد شد که بسیار در ایجاد یک زندگی سعادتمندانه می تواند به او کمک نماید.
حتی سعی کنیم چیزی فراتر از ذهنش را به او نشان دهیم به عنوان مثال اگر کودک می گوید که می خواهم بزرگترین فضانورد دنیا بشوم به او بگوییم که تو می توانی در کهکشان ها سیر کنی، می توانی سیارات جدیدی کشف کنی و .. البته باید توجه داشته باشیم که این مسائلی که ما به آنها می گوییم اغراق آمیز یا دروغ نباشند چون اگر فرزند متوجه بشود که به او دروغ گفته ایم اعتبار حرف های ما برای او کاهش خواهد یافت و این چیز خوبی نیست .

شخصی که می خواهد زندگی اش زیبایی و جلای چند برابر پیدا کند می تواند صاحب فرزند بشود. فرزند به زندگی انسان برکت می دهد و همچنین زیبایی را به زندگی زن و مرد می اورد که بسیار می تواند زندگی پژمرده آن ها را دگرگون نماید. اما همین که فرزند بیاورند کافی نیست و مسائل آنها مانند خرج و مخارج بسیار مهم است. اینکه تعداد فرزندان بسیار زیاد باشد اما تربیت در انها شکل نگرفته باشد به هیچ وجه خوب نیست. با این کار فقط ما روی زمین خداوند را پر می کنیم و هیچ کار دیگری به نظر من انجام نخواهیم داد ولی در قبال فرزندان نا بکار تنها یک فرزند بیاوریم و آن را طوری تربیت کنیم که باعث بهبود زندگی بشر بشود و بتواند به گسترش جهان خداوند کمک نماید این بسیار بهتر خواهد بود و از نظر عقلانی هم به نظر من برکت بیشتری برای انسان دارد تا آنکه فقط بخواهد بچه به دنیا بیاورد و نوع تربیت آنها ا نیاموخته باشد. مورد دیگر این است که اکنون مربی های آموزشی و پرورشی، فایل های آموزشی، کتب آموزشی و … زیادی هستند که می توانند به انسان کمک نمایند که به بهترین نحو ممکن فرزند خود را پرورش دهد پس این موضوع که چون مهارتش را ندارد دیگر از فکر فرزند بیرون بیاید هم امری اشتباه می باشد و می بایست که به دنبال فراگیری مهارت آن باشد.
افراد زیادی هستند که این مهارت را می توانند در اختیار انسان بگذارند و بهترین آنها می تواند پدر بزرگ و مادربزرگ فرزندان باشند چرا که تجربه ی بیشتری در امر پرورش فرزند دارند و بهتر می توانند انسان را کمک نمایند.
داشتن فرزند صالح بسیار ارزشمند است و انسان می بایست تلاش نماید که فرزندان صالح و نیک منش را به وجود بیاورد.
اینکه می فرمایید کودکان قدیم به یک نون و آب بزرگ می شدند اما اکنون توقعات بسیار بالا رفته با پیشرفت تکنولوژی و … پس بسیار این امر مهم است که به آن توجه بشود و بتوان برنامه ای ساده برای آن چید و طبق آن برنامه پیش رفت. قطعا ذهنیت بچه های امروزی هم مانند بچه های قدیم نیست و می بینیم که چقدر میزان هوش آنها بیشتر شده ست نسبت به کودکان نسل های قدیم پس اینکه با پیشرفت توقعات زیاد شده است از همین جهت هوش نیز رشد پیدا کرده است که این بسیار خوب است.
و از همین توقعات و … می توان در جهت رشد و پیشرفت آنها استفاده کرد به شرطی که واقعا بدانیم که چه کنیم و یک برنامه ی مناسب برای خود چیده باشبم. موفق باشید

با عرض سلام و خدا قوت قطعا به همین شکل است و کسانی که فرزند می آورند و قدرت آن را ندارند که فرزند را به شکلی قابل قبول مراحل رشدش را بگذرانند وبه خوبی از او مراقبت کنند قطعا هم در قبال فرزندو هم در قبال خود ظلم کرده اند.
در قبال فرزند به این دلیل که آن فرزند گناهی ندارد که پدر یا مادرش در مشکلات مالی قرار دارند (البته مشکلات مالی فقط یکی از مشکلات است گاهی اعتیاد، اختلاف سلایق پدر و مادر، روابط نادرست آنها و … تماما از عواملی هستند که بر روی کودکان تاثیر می گذارند) و او وارد زندگی آنها شده است. آن فرزند که به دنیا آمده تمام نیاز های یک انسان عادی را دارد واگر برطرف نشود هر کدام از انها ممکن است که در اینده دچار مشکلاتی بشوند که واقعا در زندگی او تاثیر بگذارد.
در قبال خود اشخاص به این دلیل که با آمدن فرزند مجبور هستند که از خرج و خوراک خود بگذرند و قطعا این بر روی کیفیت زندگی آنها تاثیر خواهد گذاشت.
اما همیشه می گویند که فرزند با خود برکتش را می آورد یا شما فرزند بیاورید خداوند به شما کمک خواهد کرد. هرگز نباید مستند بر این موضوع اقدامی کرد درست است که خداوند روزی اش را همراهش می آورد اما خداوند عقل و منطق به انسان داده است و زمانی که می بیند که نمی تواند از پس هزینه ها، تامین نیاز عاطفی و … یک کودک بر بیاید پس این یک کار نادرست است که بخواهد فرزندی به دنیا بیاورد. به همین جهت اگر انسان در مورد اینکه آیا زمانش رسیده است که فرزندی بیاورد یا خیر با مشاور صحبت کند، شرایطش را بسنجد و … خیلی خیلی می تواند به او کمک نماید.
گاهی اوقالت بنا بر دلیلی دیگر می گویند که فرزند بیاورید و آنهم این است که ممکن است در بینزوجین مشکلاتی به وجود آمده باشد به همین جهت به آنها می گویند که اگر فرزند بیاورید مشکلات شما برطرف خواهد شد که این هم حرفی نادرست است. تا کنون چه تعداد اشخاص را دیده ایم که این کار را انجام داده اند و مشکلاتشان بر طرف شده است؟ با انجام این کار فقط و فقط مشکلات بیشتر می شوند مگر آنکه عده ای به خصوص باشند که مشکلاتشان بر سر فرزند و … باشد که این مورد برای آنها می تواند خوب و مناسب باشد. فردی که می خواهد صاحب فرزند بشود قبل از هر چیز می بایست که شرایطش را بسنجد و ببیند که آیا او می تواند این کار را انجام بدهد یا خیر

علی(ع) خطاب به حسنش (ع) فرمود: «و ان ابتدئک بتعلیم کتاب اللّه عزّو جلّ و تأویله، و شرائع الاسلام و احکامه وحلاله و حرامه…؛پس در آغاز تربیت تصمیم گرفتم تا کتاب خدای توانا و بزرگ را همراه با تفسیر آیات، به تو بیاموزم، و شریعت اسلام و احکام آن از حلال و حرام، به تو تعلیم دهم به چیز دیگر نپردازم» در بخش دیگر فرمود: پسرم! بدان آنچه بیشتر از به کارگیری وصیتم دوست دارم «تقوی اللّه، و الاقتصار علی ما فرضه اللّه ؛ ترس از خدا، و انجام واجبات…است.

پیامبر اکرم(ص) فرمود: «فرزند هفت سال آقا و سلطان است (هر چه می گوید باید انجام دهید) هفت سال خادم است(هرچه پدر بگوید بپذیرد) و هفت سال وزیر و مشاور» و امام صادق(ع) فرمود: «فرزندت را رها کن هفت سال بازی کند، و هفت سال ادبش کن، و هفت سال هم همراه و ملازمت باشد، اگر رستگار شد (که خوب) و اگرنه خیری در او نیست» و در روایت دیگری آن حضرت فرمود: «الغلام یلعب سبع سنین و یتعلّم الکتاب سبع سنین و یتعلّم الحلال و الحرام سبع سنین؛ فرزند هفت سال بازی می کند(و دوران بازی اوست) و هفت سال قرآن (و امثال آن را)فرا می گیرد، و هفت سال (سوم) باید حلال و حرام را فرا گیرد.» سه روایت بر این نکته اتفاق نظر دارد که هفت سال دوم آغاز دوران مسئولیت اصلی پدر نسبت به تربیت فرزند است که باید چند مسئله را جهت تربیت فرزند سرلوحه خود قرار دهد

دوران کودکی آغاز دوران تربیت مستقیم والدین است نسبت به فرزند، چرا که در دوره های قبلی اوصاف و اخلاق اصالت و پاکی و یا اوصاف مقابل آنها عهده دار تربیت بودند، و مستقیماً والدین دخالت نداشتند امّا در دوران کودکی تربیت مستقیم و مسئولیت اصلی و جدید آن ها شروع می شود، در این دوره، مخصوصاً تا دوران سه سالگی مربّی اصلی مادر است، هر چند برخی دستورات مستحبی مثل نام گذاری نیکو، عقیقه، خواندن اذان و اقامه در گوش راست و چپ متوجه پدر است، اما سرسلسله جنبان تربیت فزرند مادر است چرا که او با شیر دادن مخصوصاً اگر با طهارت باشد، و عطوفت و مهربانی، و تلقین برخی کلمات، از همه مهمتر با رفتارهای عبادی و اخلاقی خویش شاکله درونی و اخلاقی او را مهندسی می کند، به این جهت مادر توجّه کند که خیلی از مطالب را می تواند به فرزندش در این دوران تلقین نماید، شاهد این ادّعا اشعاری است که فاطمه زهرا(س) به هنگام بازی دادن حسنش می خواند، و به این طریق به تربیت روحی و پرورش جسمی او می پرداخت.

از چه زمانی باید تربیت فرزند را آغاز کرد؟

فرزندان خویش را با توجه به رویدادها و شرایط حاکم بر آینده تربیت کنیم و آنها را مطابق با آینده پرورش دهیم. حضرت علی(علیه السلام) در حدیثی زیبا در این باره می فرماید: «لاتقسروا اولادکم علی آدابکم فانهم مخلوقون لزمان غیر زمانکم؛ فرزندانتان را بر آداب خود تربیت نکنید؛ چرا که آنها برای [آینده و] زمانی غیر از زمان شما آفریده شده اند»

حضرت علی(علیه السلام) به‌ عنوان بهترین الگو در تربیت فرزند، هم به تربیت روحی فرزند سفارش کرده است و هم به تربیت جسمی او. آن حضرت به فرزندش امام حسن(علیه السلام) فرمود: «پسرم! آیا تو را چهار نکته نیاموزم که به کمک آنها از طب بی نیاز شوی؟» گفت: «آری امیرمؤمنان!» حضرت فرمود: «تا گرسنه نشدی، بر سر سفره منشین؛ تا کاملاً سیر نشدی، دست از غذا بکش؛ غذا را خوب بجو و پیش از خواب، رفتن به دستشویی را فراموش مکن»

پیش از آن که سقراط را محاکمه کنند، از وی پرسیدند: بزرگ ترین آرزویی که در دل داری، چیست؟ گفت: «بزرگترین آرزوی من این است که به بالاترین مکان آتن صعود کنم وبا صدای بلند به مردم بگویم: ای دوستان! چرا با این حرص و ولع، بهترین سال های زندگی خود را به جمع آوری ثروت می گذرانید، در حالی که آن گونه که باید وشاید، به تعلیم فرزندانتان همت نمی گمارید؛ فرزندانی که مجبور خواهید شد ثروت خود را برای آنها باقی بگذارید»

نامه ۳۱ نهج البلاغه که راهکارهای تربیتی حضرت علی(علیه السلام) به فرزند بزرگوارش امام حسن(علیه السلام) است، نمونه ای آشکار از دغدغه آن حضرت درباره تربیت فرزند خویش است. آن حضرت به دلیل دغدغه فراوان خویش دراین باره، این نامه را در حال بازگشت از جنگ صفین در میانه راه نوشته است. ایشان به تأخیر انداختن بیان توصیه های تربیتی خویش به امام حسن(علیه السلام) را پس از رسیدن به خانه، نوعی از دست دادن فرصت و سهل انگاری در تربیت دانسته است. از این رو، در راه نامه ای را نگاشته و آن را پیش از بازگشت به خانه، برای فرزندش امام حسن(علیه السلام) فرستاده است. «آری آن که می خواهد فرزندش نیکو ساخته شود، باید همیشه در صحنه تربیت حاضر باشد. و این هشداری است که باید به والدین گفت که اگر امروز به فرزندان خویش نرسیم، چه بسا امکان رسیدگی به طفل در فردا دیر خواهد شد. این جای تأسف است که اشتغالات مربیان و والدین به گونه ای شده است که اغلب، ارتباط آنها با فرزندان را سطحی و بی ریشه کرده است. پدرها تنها وقتی به خانه می آیند که کودک خوابیده است و صبح ها به هنگامی سرکار می روند که باز هم او خوابیده و یا خواب آلود است. عده ای زنان یا مردان، می توانند با درآمد متوسطی زندگی کنند و از فرصت به جای مانده استفاده کرده، به پرورش فرزندان بپردازند. اما میل به داشتن زندگی مرفه و جاذبه های لوکس موجب می‌شود، وقت فراوانی را به کار در بیرون از خانه اختصاص دهند. و درنتیجه، از تربیت فرزندان باز مانند. این خود نشانه آن است که آنها از دغدغه چندانی نسبت به تربیت فرزندانشان برخوردار نیستند»

از یاد نبردیم که دل کودک مانند زمین خالی و آماده ای است که می تواند هر بذر یا گیاهی را در خود بپرورد و موجبات رشد و تکاملش را فراهم آورد. رفتار و گفتار درست یا نادرست پدران و مادران و چگونگی تربیت آنان در خانواده، به منزله بذرهایی است که در ضمیر کودک افشانده می‌شود، تدریجاً پرورش می یابند و رشد می‌کنند و در دوران بلوغ وجوانی، به رشد نهایی خود می رسند و بار می دهند. ثمره تربیت های خوب یا بد خانوادگی، تمایلات پسندیده یا ناپسندی است که در نهاد جوانان جای می گیرد. محصول تربیت های خانوادگی، سجایای اخلاقی یا صفات ناپسندی است که جوانان به آنها متخلق می شوند و بر اساس همان صفات، با مردم رفتار می‌نمایند. در آیین مقدس اسلام، تربیت صحیح فرزندان، یکی از وظایف مسلم والدین است و جزو تکالیفی است که مورد پرسش خداوند قرار می گیرد.

از دیدگاه حضرت علی(علیه السلام) فرزندان انسان تربیت پذیرند و اگر پدر و مادر از شیوه ها و اصول تربیتی آگاه باشند، از این ویژگی و تربیت پذیر بودن انسان به خوبی بهره می برند و فرزندان خویش را در رسیدن به بالاترین درجه های علمی و معنوی یاری می رسانند. آن حضرت بر اساس اصل «تربیت پذیر بودن انسان»، یکی از حقوق فرزندان بر پدر را، تربیت شایسته فرزند می داند و می فرماید: «حق الولد ان یحسن اسمه و یحسن ادبه و یعلمه القرآن؛ حق فرزند بر پدرش این است که نام نیکو برای او برگزیند و به خوبی ادب و تربیتش کند و به وی قرآن بیاموزد».(۱) آن حضرت در کلامی دیگر فرموده است: «ما نحل والد ولدا نحلاً افضل من ادب حسن؛ هیچ پدری به فرزندش، موهبتی مانند تربیت نیکو نبخشیده است».(۲) آن حضرت در سخنی دراین باره، به فرزندش امام حسن(علیه السلام) می فرماید: «فبادرتک بالادب قبل ان یقسو قلبک و یشتغل لبک؛ پیش از آن که قلب تو دچار قساوت و اندیشه ات سرگرم [ امور بیهوده] شود، به تربیت تو پرداختم».(۳)

امام باقر عليه السلام فرمود: وقتى هنگام وفات (پدرم ) على ابن الحسين عليه السلام رسيد، مرا در آغوش گرفت و فرمود: اى پسرك من ترا سفارشى مى كنم كه پدرم (امام حسين عليه السلام ) هنگام وفات (شهادت ) مرا به آن وصيت نمود و فرمود كه پدرش (حضرت على عليه السلام ) او را وصيت كرده است به آن ، وصيت اين است (حضرت على عليه السلام ) فرمود: اى پسرك من بپرهيز از ستم كردن به كسى كه جز خدا ياورى برابر تو ندارد.

روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله نگاهش به طفلى افتاد و فرمود: واى به حال بچه هاى آخرالزمان از طرف پدرهاى ايشان ! پرسيدند: يا رسول الله از پدرهاى مشرك ؟ فرمود: نه از پدرهاى مؤ من كه واجبات را به فرزندان خود تعليم نمى دهند، و هر گاه ديگرى بخواهد به ايشان تعليم دهد، مانع مى شوند، و خشنود هستند كه فرزندانشان از مال و منال دنيا چيزى بدست آورند (ولى به دين اولادشان اهميت نمى دهند، فقط به فكر رفاه هستند) من از اين پدرها بيزارم ، آنها هم از من بيزارند.

ربيت اولاد بايد هماهنگ با سن اولاد صورت گيرد، آن وقت كه بچه نمى فهمد، بايد در عمل ، او را تربيت كرد، يعنى با رفتار شايسته با او و در خانه ، ارزشها را به او تلقين كرد، فرزندانى كه دوران كودكى را در خانواده پاك و ارزشمند سپرى كرده اند، و روحيات آنها به شكل زيبا و مناسبى شكل گرفته است ، وقتى به سن رشد و درك مى رسند، و در مقابل آراء و افكار و شهوات گوناگون قرار مى گيرند خود را مجهز مى يابند، و در مقابل فساد و فحشاء واكسينه شده مى باشند و دچار انحرافات و امراض سخت اخلاقى نمى شوند، و نسبت به انجام كارهاى خوب ، در سراشيبى قرار دارند و به راحتى انجام مى دهند.

اما فرزندانى كه از اين موهبت بى بهره بوده اند، و روحيات آنها به علت جو بد خانواده و اخلاق و رفتار ناهنجار پدر و مادر، به طور ناشايستى پرورش ‍ يافته است .

فرزند شما روحى دارد همانند جسم او لطيف و پاك ، همچنانكه دوره يك تا پنج سالگى در اطفال از نظر جسمى فوق العاده مهم است و رشدى سريع در آنها ايجاد مى شود، همين دوران نيز در شكل گيرى روحيات او بسيار مؤ ثر است . فرزند شما گرچه به ظاهر از نظر عقلى نمى فهمد، اما اخلاق و آداب خانواده به شدت در او تاءثير مى كند، و بطور ناخودآگاه ، روحيات او را شكل مى دهد، او با اخلاق خانواده بار مى آيد، گرچه خود نيز نداند.

مراعات شخصيت او را بكنيد، هرگز تحقيرش نكنيد، او را به مفاسد اخلاقى مبتلا نكنيد، ارزش را در درون روح او عملا قرار دهيد، يعنى شما و پدر و مادر عزيز، خودتان مراعات اخلاق را بكنيد، خوب با هم صحبت كنيد، حرص و طمع ، حسد و عصبانيت ، نداشته باشيد.

اخلاق و ارزشها را با رفتار خود به طفل تلقين كنيد

فرزندى كه خداوند به شما عنايت فرموده است ، امانت خداست در دست شما، هم جسم او و هم روح او، شما كه خود را نسبت به سلامت او مسئول مى دانيد، نسبت به سلامت روح او نيز مسئوليد.

از موضوعاتی که در مسئله تعلیم و تربیت فرزند مطرح شده آن است که پدر و مادر، فرزند را بر دوستی علی‌بن ابیطالب(ع) و فرزندان او تربیت کنند، زیرا مایه سعادت دنیوی و اخروی است چنان‌که رسول خدا(ص) خطاب به یکی از انصار فرمود: «فرزندان خود را بر دوستی علی(ع) ادب کنید».

رعایت عدالت از جمله توصیه‌های همیشگی است در مورد فرزندان و تربیت انها در خانواده نیز توجه فراوانی به عدالت شده است از جمله: محبت عادلانه، تقسیم ارث عادلانه، حمایت مادی و معنوی عادلانه، رفتار عادلانه با فرزندان و … چنان‌که پیامبر اکرم(ص) در این باره سفارش فراوان داشته از جمله نعمان بن بشیر می‌گوید: شنیدم پیامبر(ص) فرمود: بین فرزندانتان به عدالت رفتار کنید.

اولین سنگ بنای تربیت دینی فرزند آشنایی با تعالیم قران کریم است چنان‌که امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: از جمله حقوق فرزند بر پدر و مادر این است که نامی نیکو بر او بنهد و به‌خوبی تربیتش کند و قرآن را به او بیاموزد.

با سلام
برخی خانواده‌ها برای تشویق فرزند خود به‌کار خوب به وی هدیه‌ای شامل پول و یا اسباب‌بازی و یا حتی یک شکلات یا آبنبات می‌دهند اما سؤال این‌جاست که آیا در این زمینه تشویق تا چه میزان می‌تواند مؤثر باشد؟

برای این‌که باغبانان در کار خود موفق شوند باید وظایف خود را به‌درستی انجام دهند و حقوق فرزند را به‌جای آورند. شیر دادن، انتخاب نام نیک، تعلیم قران، تربیت دینی، تکریم و احترام به اولاد، عدالت میان فرزندان از مواردی است که باید مورد توجه والدین قرار بگیرد.

فرزند، گلی است که پدر و مادر وظیفه دارند به‌عنوان باغبان آن‌را پرورش دهند تا عطر دل‌انگیز آن فضای خانواده و جامعه را شاداب و بانشاط کند.

از امام صادق درباره کودک که به مرحلۀجوانی رسد و مسیحیت را برگزیند – در حالی که یکی از پدر و مادرش یا هر دو مسلمان بوده باشند – فرمود: جوان به حال خود رها نمی شود بلکه برای قبول اسلام او را تنبیه می کنند»

رسول خدا صلی الله علیه و اله و سلم در بخشی از توصیه های خود به امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمود: برای تأدیب و تربیت بیش از سه ضربه (به کودک) نزن».
هم چنان که در این روایت ملاحظه می شود، تنها در موارد خاصی که برای کودک سرنوشت ساز است – و نه برای هر عملی که از فرزند سر می زند واحیانا مورد رضای والدین نیست – اجازه داده شده که والدین از شیوۀتنبیه استفاده کنند.

در رابطه با تربیت در یکی از سایت های مذهبی روایتی خوندم که خیلی برام قابل باور نبود نوشته شده بود پیامبر اکرم (ص) می‌فرمایند: «وقتی فرزندانتان شش ساله شدند، امر کنید نماز بخوانند. وقتی هفت ساله شدند، در این‌باره بیشتر تأکید کنید و در صورت لزوم می‌توانید آن‌ها را بزنید». با توجه به رفتار و توجه پیامبر به بچه ها و احترام به آنها آیا پذیرش این روایت صحیح است؟

در تعالیم دینی آمده است که در یک مورد اجازه ‌ی ریا داریم، آن هم هنگام آموزش اخلاق به فرزندانمان است؛ یعنی انجام اعمال دینی در معرض دید کودک باشد تا او نیز به آن سمت و سو تشویق شود؛ مانند خواندن نماز در کنار فرزند و یا کمک به نیازمندان توسط کودک. اینجاست که ارزش تربیت در دین نمایان می شود. از همین رو به دیگران نیز توصیه شده است که در طول زندگی، دیگران را با رفتار خود به دین دعوت کنند. امام صادق (ع) در روایتی می‌ فرمایند: «کُونوا دَعاه‌ی لِلنّاس به غیرِ ألسِنَتِکُم؛ یعنی مردم را با روشی غیر زبانتان، به سوی خدا بخوانید.»

پیامبر اکرم (ص) می‌ فرمایند: «فرزند شایسته، دسته گلی از جانب خداوند است که میان بندگان قسمت می‌کند.» برای رسیدن به چنین موهبت عظیمی، شایسته است که والدین با آگاهی تمام با تربیت صحیح کودکان، راه را برای رسیدن به چنین مرحله‌ای بگشایند.

اسلام مکتب تربیت است و والدین را به تربیت نیکوی خود و فرزندانشان ترغیب و تشویق نموده است. خداوند متعال در قرآن کریم فرموده است: «یَا أَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ قُواْ أَنفُسَکمُ ْوَ أَهْلِیکم نَارًا؛ ای کسانی که ایمان آورده‌ اید؛ خود و خانواده خود را از آتش نگاه دارید.» مولا امیر المومنین (ع) در تفسیر این آیه شریفه می‌ فرمایند: «عَلّموا انفُسَکُم و اُهلِیکُم الخَیر و أدَّبوهُم؛ یعنی به خود و خانواده خود خوبی بیاموزید و آنان را تربیت کنید.» این همه توجه قرآن و دین به تربیت فرزند نشان دهنده اهمیت بالای آن است که نسبت به تعدد فرزند اولویت دارد.

ما وظیفه داریم که به فرزندمون در کنار کارهایی مثل راه رفتن حرف زدن خواندن و نوشتن مسایل و آموزه های دینی رو هم آموزش بدیم اما اگر فرزند ما انسان مشرکی بشه آیا عذاب اخروى برای ما به دنبال داره؟؟

پیامبر (ص) می‌فرمایند: «اکرِمُوا أولادَکُم و أحسِنوا آدابَهُم یُغفَرلَکُم»
فرزند خود را گرامی بدارید و آنان را خوب تربیت کنید تا آمرزیده شوید.» برای رسیدن به این هدف، خود والدین باید اهل تحقیق و مطالعه باشند تا بر اساس تحقیق و بررسی‌های که به دست آورده‌اند، آنچه را که می‌خواهند به فرزندشان بیاموزند، درستی آن را باور داشته باشند.

بچه همان زمانی که به دنیا می‌آید غریزه علم یابی او زنده است و از جمله غرایزی که زنده بالفعل و وابسته به علم یابی است غریزه محبت یابی است. همان طوری که وقتی بچه به دنیا می‌آید غذا می‌خواهد و فطرتش پستان مادر را طلب می‌کند، نیز فطرتش ناز می‌خواهد، دست نوازش مادر را طلب می‌کند؛ پس پدر و مادران توجه داشته باشند که حتماً بچه را خودِ مادر شیر دهد، بچه را شیرخوارگاه نبرند، بچه را به مهد کودک نسپارند؛ همه والدین این را می‌دانند بچه یک ماهه را وقتی که نوازشش کنی، روی او بخندی، تبسم کنی، او نیز می‌خندد و تبسم می‌کند، و اگر سر او داد بزنی گریه می‌کند. آیا با تعدد فرزند باز هم زمان کافی برای این کارها باقی می ماند؟

یکی از مسائلی که اکثر خانواده‌ها در رابطه با کودکان خود با آن مواجه هستند چگونگی تشویق کردن کودکان به کارهای خوب و پسندیده است. این‌که والدین در زمان انجام یک کار پسندیده از جانب کودکشان چه رفتاری از خود نشان دهند که انگیزه وی برای انجام دوباره را در پی داشته باشد.

برخی خانواده‌ها برای تشویق فرزند خود به‌کار خوب به وی هدیه‌ای شامل پول و یا اسباب‌بازی و یا حتی یک شکلات یا آبنبات می‌دهند اما سؤال این‌جاست که آیا در این زمینه تشویق تا چه میزان می‌تواند مؤثر باشد. این روش همیشه جواب گو نیست

فرزند، گلی است که پدر و مادر وظیفه دارند به‌عنوان باغبان آن‌را پرورش دهند تا عطر دل‌انگیز آن فضای خانواده و جامعه را شاداب و بانشاط کند.

اولین سنگ بنای تربیت دینی فرزند آشنایی با تعالیم قرآن کریم است چنان‌که امام علی(ع) در این رابطه فرموده است: «از جمله حقوق فرزند بر پدر و مادر این است که نامی نیکو بر او بنهد و به‌خوبی تربیتش کند و قرآن را به او بیاموزند».

نظر علمای اخلاق، پدر و مادری استعدادی است که باید حتی قبل از ازدواج برای ساختن خود تلاش کرد و نسبت به آن مطالعه، مراقبه و محاسبه داشت؛ اما شایسته است از زمان تعیین معیارهای انتخاب همسر، معیارهای پدر و مادر شدن را هم در کنار سایر معیارها در نظر گرفت و هنگام تعیین شریک زندگی، در نظر داشت که او توانایی ذهنی، اعتقادی، مهرورزی و والدی را به صورت بالقوه دارد؟ پس از ازدواج هم، زوج‌های جوان روزهای شاد و توأم با مهری را سپری می‌کنند و قصد دارند پس از تشکیل خانواده به استحکام آن هم بپردازند، کم‌کم دغدغه و نگرش والدی را در خود بپرورانند و نسبت به آن اهتمام ویژه بورزند.

درک تفاوت‌های فردی موجود همسران، ایجاد تفاهم و کمک به تحکیم و ارتباط پیوند روحی و اخلاقی یکی از مهم‌ترین نمود آمادگی پیش از بارداری است. بدیهی است فضای متشنج و توأم با اختلافات حل‌نشده والدین به هیچ‌وجه نمی‌تواند فضای مناسب شکل‌گیری جنین، رشد و تولد او باشد. بالعکس تبعات روحی و روانی فراوانی چه برای کودک و چه برای والدین در پی خواهد داشت. از زوجین خآهش می شود اگر آمادگی ندارند بچه دار نشوند تا باعث عذاب یک موجود بی گناه نشوند.  

امروزه داشتن فرزند صرفاً یک اتفاق زیستی و تولیدمثلی محسوب نمی‌شود، بلکه یک پدیده روانی – اجتماعی بسیار دقیق است. ازاین‌رو و با توجه به تغییراتی که پس از تولد فرزند در عادات معمول زندگی والدین ایجاد می‌شود، ضرورت دارد همسران قبل از اقدام به فرزند دار شدن، آمادگی و آموزش‌های لازم در این زمینه را کسب کرده و زمینه مساعد رشد و نمو و بالندگی کودک را فراهم نمایند. 

خانواده‌ها باید با توجه به شرایط اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و… خود و با در نظر گرفتن این موارد نسبت به انتخاب تعداد فرزندان خود اقدام کنند تا ضمن فراهم نمودن شرایط مناسب زندگی برای آینده فرزندانشان، در سال‌های آینده نیز با پشیمانی مواجه نشوند.

کم بودن تعداد فرزندان یک خانواده در مواردی می‌تواند تنش زا باشد، چرا که ممکن است به یک دلیل خاص مثل بیماری، تصادف و… یکی از فرزندان خانواده از بین برود که این مسئله خانواده را با تنش‌های روحی و روانی مواجه خواهد کرد و اگر خانواده تک فرزند هم باشد این مسئله تشدید می شود.
تکثر فرزندان یک خانواده علاوه بر اینکه فرزندان را از نعمت داشتن خواهر و بردار برخوردار می کند، بخشی از بار تربیت فرزندان کوچک تر را بر دوش فرزندان بزرگتر می اندازد.
شیرینی داشتن خواهر و برادر حلاوت بیشتری به خانواده می بخشد و پایگاه عاطفی خانواده را محکم تر می کند.

فرزند دار شدن در دنیای امروز مشکلات و دغدغه‌های خاص خود را دارد، چراکه تولد فرزندان جدید نیازمند برنامه ریزی‌های خانواده و آینده نگری آنها است.
مسائل اقتصادی درصدر مسائل خانواده‌ها برای فرزند آوری قرار دارد و در جامعه امروز خانواده‌ها قبل از فرزندآوری باید به این نکته توجه داشته باشند که چه میزان از درآمد یا معیشت خو د را به فرد جدید اختصاص خواهند داد.
با افزایش تعداد فرزندان خانواده سرانه معیشت به ازای هر نفر کمتر می‌شود و همین مسئله از اصلی‌ترین مسائل عدم رغبت خانواده‌ها به فرزند آوری یا داشتن فرزندان بیشتر است. علاوه بر مسائل معیشتی مسائل مربوط به تربیت فرزندان هم خانواده‌ها را از داشتن فرزندان بیشتر منصرف می‌کند.

در کودکانی که تنها فرزند خانواده هستند خودخواهی و زیاده خواهی مشاهده می‌‌شود که معمولا توجیه مناسبی برای آن وجود ندارد. در حقیقت چالش‌‌هایی که این کودکان در زندگی خود آن‌‌ها را تجربه می‌‌کنند، منحصر به شرایط زندگی آن‌‌هاست. بهتر است که توجه کافی را در تربیت آن‌‌ها داشته باشیم؛ چرا که این امکان وجود دارد:
آن‌‌ها به کودکانی خرابکار و غیر قابل تحمل بدل شوند.
اعمالشان بیش از حد زیر ذره بین دیگران قرار گیرد.
بیش از حد تحت مراقبت و توجه قرار گیرند و در نتیجه کمتر امکان ماجراجویی داشته باشند.
فرصت کافی برای معاشرت با کودکان همسن خود را نداشته باشند.

کودکان در خانواده‌‌های تک فرزند از فواید فراوانی بهره می‌‌برند:
آن‌‌ها متناسب با ریتم زندگی بزرگسالان زندگی می‌‌کنند.
بیشتر این امکان را دارند که در فعالیت‌‌های فرهنگی بیرون از خانه شرکت کنند.
آن‌‌ها در خانه، مشکل درگیری و رقابت با کودک دیگری را ندارند.
معمولا این کودکان اعتماد به نفس بالایی دارند.

والدین در صورت داشتن چند فرزند، وقت کمتری را می‌‌توانند به طور اختصاصی به هر فرزند اختصاص دهند. در نتیجه احتمال به وجود آمدن حس سرخوردگی و گاه ناامیدی در کودکان و همچنین پدر و مادر وجود دارد. در مواردی این امر سبب می‌‌شود بین فرزندان حس رقابت بوجود بیاید.

کاهش میل و رغبت زوجین به فرزندآوری،نتیجه ای جز بالا رفتن میانگین سنی جمعیت کشور، کاهش جمعیت جوان و تحلیل نیروی کار فعال و انرژیکِ انسانی و به تبع آن تشدید هزینه های بهداشتی و درمانی که جزء اجتناب ناپذیرِ جوامعِ با میانگینِ سنی بالا محسوب می شود ، در پی نخواهد داشت.

دوره و زمانه عوض شده؛ در گذشته یکی از دم دستی ترین گره گشایی ها برای اختلاف زناشویی، بچه دار شدن بود.اما اکنون زوج های جوان زیادی با وجود وضع مالی مناسب، تن به فرزندآوری نمی دهند،دلیلش چیست؟

امام سجاد(علیه السلام) می‌فرمایند: “باید بدانی که او (فرزند) از تو و ثمره وجود توست.” با توجه به تجربه اکثر مردم داشتن ثمره نیکو عامل دل‌گرمی و احساس شادکامی و نشاط می‌شود، بنابراین باید کسی را داشته باشی تا از ثمره وجودت به آن ببخشی و به آن افتخار کنی… و این همان حس مفید بودن است.

فراد، نیازمند شکوفایی هستند تا به خودباوری برسند. از آن‌جایی که خداوند متعال، قابلیت فرزندآوری را به مردان و زنان داده است؛ اگر آن‌ها به هر دلیلی از این قابلیت بهره‌مند نشوند، در خود به نوعی احساس سرخوردگی کرده و به آرامشی که باید نمی‌رسند. مگر اینکه باوری به این مسائل نداشته و تفکراتی هم‌چون فمنیست‌ها و مارکسیست‌و سکولار داشته باشند. اما در هر حال این خاصیتی است که خداوند مهربان به همه بندگانش عنایت کرده است

آن‌جایی که یکی از اهداف آفرینش رشد انسان‌ها و رسیدن به کمال است، نمی‌توان از نقش تربیت فرزندان در این زمینه غافل شد، چراکه تربیت فرزندان رشدی عملی است که توسط پدر و مادر صورت می‌گیرد و همین مسئله موجب تفکر و تعقل آن‌ها برای رشد و زندگی فرزندان‌شان می‌شود که در نتیجه منجر به رشد و تعالی خودشان در این مسیر خواهد شد. نتیجه مطالعات شخصیتی والدین، توسط دانشمندانی هم‌چون “هن”، “میلیسپ” و “هارتکا” می‌گوید که معمولا تغییرات اساسی شخصیتی والدین زمان اشتغال و ایفای نقش والدینی اتفاق می‌افتد.

از امام صادق(علیه السلام) سوال کردند: شیرین‌ترین چیز برای انسان چیست؟ و ایشان فرمودند: “داشتن فرزند جوان”؛ سپس پرسیدند: بدترین حالت برای انسان چیست؟ و ایشان در پاسخ فرمودند: “از دست دادن فرزند”؛ از آن‌جایی که همیشه در روایات و احادیث امامان اسرار نهفته‌ای وجود دارد؛ قطعأ این فرمایش امام صادق(علیه السلام) نیز با وجود سادگی در بیان، از نکات مهمی برخوردار است؛ که می‌توان چنین برداشت کرد که فرزند روح زندگی است که با آمدنش زندگی شیرین می‌شود و در نبودنش زندگی به پوچی می‌گراید.

جامعه، آن‌ هنگام نشاط دارد که خانواده‌ها در نشاط و آرامش به سر ببرند؛ نشاط در خانواده نیز مولفه‌هایی دارد که باید مورد توجه قرار بگیرد. از جمله عوامل زیاد شدن نشاط در زندگی مشترک، فرزندآوری است؛ حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در تعبیری زیبا می‌فرماید: “فرزند صالح گلی از گل‌های بهشت است.” همان‌طور که گل‌های بهشتی باعث سرور و شادی اهل بهشت می‌شوند ، فرزند صالح نیز این مسئله را در بر دارد.

خانواده جایگاهی استوار برای حفظ و رشد جامعه است و از آنجایی که خداوند متعال ذات آدمی را با محبت و احساسات آفریده است؛ فرزندآوری خود زمینه‌ساز خوبی برای دوست داشتن و محبوب بودن است، چراکه یکی از نیازهای فرزندان دوست داشته شدن توسط دیگران است و از طرف دیگر والدین تمایل به حمایت از فرزندان در زندگی دارند. زمانی که والدین صرف تربیت فرزندان و ابراز محبت به آن‌ها می‌کنند، موجب جلوگیری از اتلاف وقت و انرژی بیهوده است و همین مسئله رسوخ بیگانگان در خانواده و به تبع آن جامعه را به میزان چشم‌گیری کاهش می‌دهد.

بر اساس تحقیقات به عمل آمده، خانواده صاحب فرزند بیش از دیگران از زندگی خود لذت می‌برد و داشتن فرزند موجب افزایش حافظه‌، کاهش فشار خون، بهره بیشتر از نعمت تعقل، افزایش اعتماد به نفس و شادی والدین، امکان بهتر درک زیبایی‌ها، کاهش سرطان مخصوصأ سرطان سینه برای زنان و بیماری‌های قلبی، بهتر شدن عملکرد مغز و … فرزندآوری برای زنان اهمیت بیشتری دارد و بدن آن‌ها برای تغذیه و پرورش کودکان آمادگی خاصی دارد و فرزند او را به زندگی سرگرم و امیدوار می‌سازد.

افزایش فرزند‌آوری در اسلام بسیار مطلوب است و بر اساس شریعت اسلامی زیادی جمعیت صرفا ابزاری برای تامین قدرت سیاسی و اقتصادی جامعه و یا منافع مادی والدین نیست بلکه ریشه در ارزش و جایگاه آن در مکتب اسلام دارد

از منظر اسلام، فرزندآوری نه تنها برای والدین او مایه خیر و برکت است، بلکه در سطح کلان جامعه بشری نیز بسیار ارزشمند تلقی می‌شود. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: “چه چیزی مومن را از اینکه اهلی اختیار کند به امید آنکه خداوند فرزندی را نصیب او کند تا زمین را با لااله الا الله سنگین سازد، باز می‌دارد.”

بنا به نگرش اسلام، فرزندآوری فواید فراوانی دارد و داشتن فرزند و باقی گذاشتن نسلی صالح برای هر مسلمانی، یک امر مبارک و میمونی تلقی می‌شود. سزاوار نیست هیچ مسلمانی به اختیار خود بدون ذریه بماند. قرآن کریم از فرزند تعبیر به باقیات و صالحات به کار برده است: “مال و فرزند، زینت زندگی دنیا هستند و نیکی‌های ماندگار ثوابش نزد پرودگار تو بهتر و امید بخش‌تر است.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) توصیه‌های فراوانی درباره فرزندآوری دارند که باید از آن‌ها برای جلوگیری از تحدید نسل استفاده کرد. “ازدواج کنید تا عده شما بسیار شود؛ زیرا من در روز رستاخیز، به فزونی شما بر امت‌های دیگر افتخار می کنم

در آیه ۴۶ سوره کهف از فرزندان به‌عنوان زینت زندگی یاد شده و آمده است: «الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَالْبَاقِیَاتُ الصَّالِحَاتُ خَیْرٌ عِندَ رَبِّکَ ثَوَابًا وَخَیْرٌ أَمَلًا؛ مال و پسران زیور زندگى دنیایند و نیکی‌هاى ماندگار از نظر پاداش نزد پروردگارت بهتر و از نظر امید [نیز] بهتر است».

نکته مشترک در آموزش‏‌هاى کلیه ادیان سفارش به ازدیاد پیروان و آوردن اولاد است. البته در دوران نزول ادیان با عنایت به تأثیر نیروى انسانى در درآمدزایى و دفاع از حریم خاندان و سرزمین، این سفارش کاملاً منطقى و معقول است.

تردیدی نیست که دین مبین اسلام به‌عنوان برترین دین آسمانی در معارف الهی خود به اهمیت خانواده و فرزندداری عنایت ویژه‌ای کرده است و قرآن‌ کریم و روایات اهل‌ بیت(ع) به‌عنوان سرچشمه و منبع اصلی احکام این دین مبین در زمینه‌های مختلف از جمله مسائل جمعیت‌ شناسی به‌شمار می‌روند.

با توجه به این‌که موضوع افزایش جمعیت و فرزندداری در سبک زندگی دینی به الگویی شایسته نیاز دارد، بررسی نظر دین اسلام به‌عنوان کامل‌ترین دین در این مورد حائز اهمیت فراوان است.

طبق بررسی‌های انجام گرفته، نظر قرآ‌ن‌ کریم به‌عنوان منشأ و اساس دین اسلام ‌ نسبت به فرزند‌آوری و تکثیر اولاد مثبت است چراکه زندگی با فرزند صالح فواید و آثار مثبتی در پی دارد که از مهمترین آن‌ها می‌توان به کمک و دستاری والدین، ادامه دهنده‌ راه والدین اشاره کرد. و نباید با این حرف ها والدین را از فرزند آوری ترساند

قرآن آیات متعددی در مورد فرزند وجود دارد که از مجموع آن‌ها چنین برداشت می‌شود که فرزندان، نعمت‌های الهی نزد والدین هستند، هم می‌توان با استفاده صحیح از آن‌ها در مسیر تکامل و هدایت خود و آن‌ها از ایشان بهره جست وهم می‌توان با عدم استفاده صحیح از آن‌ها خود و آن‌ها را به خاک مذلت نشاند.

سلام به حاج فردوسی عزیز. من هم موافقم با صحبت های شما. فرزند کمتر آدم داشته باشه بهتره چون میتونه وقت بیشتری برای تربیت و رشدش بزاره و از خیلی آسیب ها حفظش کنه