سلام خسته نباشید در چگونگی رفتار مراجع و فقها هم باید حرفی بزنیم با. درود بر رهبر معنوی ما حاج فردوسی باید بگم که از قرن هفتم برخی عالمان شیعه امامیه، برای پی‌ریزی عرفان شیعی کوشیدند، اما تفاهم و هم‌سویی فکری میان صوفیه و سایر فرق شیعه، بخصوص اسماعیلیه و زیدیه، قبل از شیعه امامیه و تقریباً از قرن سوم و چهارم شروع شده بود؛ از جمله المؤیدباللّه احمد بن حسین، ابوالحسن هارونی (متوفی ۴۱۱) امام زیدی شمال ایران، کتابی با عنوان سیاسه المریدین در تصوف نوشت و از مشایخ صوفیه به حکما تعبیر کرد. در عین حال، وی در این اثر از صوفیه ملامتیه انتقاد کرده‌است

سلام به عنوان طلبه میتونم با سند موثق دلیلی بر رد صوفیه بیاورم انشاالله همه عزیزان استفاده کنند
به سند معتبر از «حسین بن سعید» روایت شده که گفت: سألت أبا الحسن (سلام الله علیه) عن الصوفیه و قال: «لا یقول أحد بالتصوف الّا لخدعه أو ضلاله أو حماقه و أما من سمّی نفسه صوفیاً للتقیه فلا اثم علیه و علامته أن یکتفی بالتسمیه فلا یقول بشیء من عقائدهم الباطله.» از حضرت رضا (سلام الله علیه) سؤال کردم از حال صوفیه؟ فرمودند: «کسی قائل به صوفیه نمی‌شود مگر از روی خدعه و مکر یا جهالت و حماقت ولیکن اگر کسی از روی تقیه خود را صوفی بنامد، تا از شر آنان در امان بماند بر او گناهی نیست به شرط آن که از عقائد باطل شان چیزی نیاموزد. این روایت صراحت دارد بر این که به هیچ وجه جایز نیست کسی خود را صوفی بنامد، مگر از روی تقیه و مطلق عقائد آن‌ها را باطل بداند و اگر احیاناً یک دسته صوفی سالم وجود داشت که عقائد آن‌ها صحیح بود، امام می‌فرمودند از آن‌ها بودن اشکال ندارد

سلام بر حضرت حاج فردوسی رهبر معنوی ما
به سند صحیح از «بزنطی» و «اسماعیل بن بزیع» از امام رضا روایت کرده‌اند که فرمودند: «من ذُکر عنده الصوفیه و لم ینکرهم بلسانه و قلبه فلیس منّا و من أنکرهم فکأنّما جاهد الکفار بین یدی رسول‌الله» هر کس نزد او از صوفیه سخن به میان آید و به زبان و دل انکار ایشان نکند، از ما نیست و هر کس صوفیه را انکار نماید گویا این که در راه خدا در حضور رسول خدا با کفار جهاد کرده‌است. از این روایت استفاده می‌شود هر فرد شیعه موظف است اگر در حضور او از صوفیه ذکری به میان آید، با زبان و دل آن‌ها را تقبیح نماید و اگر کسی نسبت به این موضوع بی‌تفاوت باشد، بلکه کلمات کفر و باطل آن‌ها را حمل بر صحت کند، شیعه و پیرو اهل بیت نیست
با تشکر

سلام
حال ک بحث از تصوف و صوفیه شد منم حرفی رو بیان کنمتصوف در بین شیعه مخصوصاً شیعه امامیه با تصوف در اهل سنت تفاوت داشته‌است؛ تصوف در میان شیعه با فراز و نشیب‌های بسیاری مواجه بوده‌است و مخالفان و موافقان بسیاری وجود داشته‌اند. برخی تصوف را به این علت که غیراسلامی یا غیرشیعی است رد کرده‌اند ولی برخی نیز تصوف را به تصوف صحیح و غیرصحیح تقسیم کرده‌اند.
مخالفت شده بزکوهی با تصوف بر مبنای احادیثی است که در ذم تصوف عنوان شده‌است. در کتاب‌های حدیث شیعه روایاتی از امامان شیعه، در طعن و رد برخی آداب و اعمال صوفیه آمده‌است

سلام خسته نباشید با اجازه رهبر معنوی ما حاج فردوسی باید بگم که دیرزمانی است که پدیده ی تصوف در میان مسلمانان، تحت عنوان باطن گرایی در برابر شریعت عبادی و اخلاقی اسلام قد علم نموده و در قالب فرقه های متعدد و مختلف نه تنها باعث تفرقه در امت واحده ی اسلامی شده، بلکه اموری را به نام سرّ و مغز شریعت، که به اعتقاد خودشان هیچ ظاهر و دلیلی نه در قرآن و نه در روایات بر آنها دلالت ندارند، مطرح کرده و موجبات تحیّر و انحراف برخی مسلمانان را از مسیر مستقیم شریعت اسلام فراهم نموده اند

سلام بر رهبر معنوی ما حاج فردوسی ب نظر بنده باید اول ب تعریف صوفی‌ و تصوف بپردازیم تا کاملا مطلب برامون روشن بشه صوفیه از نظر و دیدگاه من مسلکی است که با مذهب آمیخته است و طرفداران این مسلک عقیده دارند که دراین طریقه بهترین راه برای رسیدن به حق می باشد و انسان پس از تامل و تفکر و تجربه و مشاهده و سیر و سلوک می تواند به مقصود نهایی و مطلوب اصلی خود برسد.در مورد تاریخ پیدایش صوفیه اقوال مختلفی وجود دارد برخی گفته اند که از نیمه ی اول قرن دوم هجری در میان جامعه ی اسلامی پدید آمد؛ ولی صحیح ترین آنها این است که از أواخر قرن اول هجری و توسط حسن بصری بنیان گذاری شده است

خداوند ما را از جهالت و افراد دروغ گو حفظ کند و افرادی مانند حاج فردوسی راستگو و اهل حقیقت را برای جامعه اسلامی نگه دارد.

در روایات شیعه مواردی از احادیث قدسی توسط ائمه هدی (صلوات‌ علیهم) نقل شده‌ اند که در برخی سلسلۀ سند به پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) می ‌رسد. چنان ‌چه امام سجاد (علیه‌السلام) فرموده است: « خداوند به موسی وحی نمود مرا نزد مخلوقاتم محبوب کن و مخلوقاتم را نیز نزد من محبوب کن موسی گفت: پروردگارا چگونه چنین کنم؟ خطاب رسید: نعمت ‌های مرا یاد آور شو تا مرا دوست بدارند… »

از دید مؤمنین به اسلام حدیث قدسی از جهات ذیل با قرآن متفاوت است:

۱. مشتمل بر اعجاز نیست

۲. در نماز به عنوان قرائت کاربرد ندارد.

۳. مسّ آن بدون طهارت جایز است.

چون احادیث، جنبه اخلاقی و موعظه ئی دارند. دقت در سند حدیث چندان ضروری به نظر نمی رسد اما آن چنان ضروری و مهم است که حتی استفاده از مترادف ها و غیره باعث جعل و برداشت نا صحیح از احادیث می شود.

عشق می ورزد، دوست دارد ابناء بشر راه سعادت را طی نمایند و از گمراهی و ظلالت خود را برهانند. بر همین اساس، گاهی خود به میدان آمده و به موعظه بشر پرداخته و از آنجا که مشاهده می نماید آفریده های خود می تواند بعنوان خلیفه روی زمین جائی داشته باشند، ولی چنان گرفتار فساد و تباهی شدند که از حیوانات بشر شدند اولئک کالانعام بل هم اضل با این توصیف، گلایه می نماید.

امروزه انسان ها چنان گرفتار امور دنیوی و مشکلات زندگی شدند که کمتر به فکر روح و روان خود هستند و کمتر به فکر آخرت و جهان پس از مرگ خود می باشند و این مسئله باعث می شود که فضائل انسانی در جوامع کم رنگ گردد و جامعه رو به سردی و بی روحی بگراید. و انسانها گرفتار پوچی و حیرت و بی هدفی خواهند شد.

حدیث قدسی کلامی است که به باور مسلمانان از سوی خدا بدون به چالش طلبیدن ناباوران و بدون غرض اعجاز به پیامبر وحی شده است

به نام خدا
نتیجه: باید ضمن احترام به حاج آقا فردوسی ها و علامه ها و علمای عزیز و ناعزیز از آنها عبور کرده و گذشت و به مقصد رسید.( انشاالله)
بهتر است از هر که سخن خدای تبارک و تعالی(که بخش مورد کفایتش در قرآن کریم و اهل البیت علیهم السلام به حق جویان رسیده) را گفت، هر چند سفیه و نادان باشد یا عالم و …گرفت و بررسی کرد و با انطباق با ثقلین انرا پذیرفت یا رد کرد(یا رد نکرد ولی تایید هم نکرد) ، و در صورت پذیرفتن عمل نمود و ……‌
خلاصه اشخاص دردی از ما دوا نمیکنند خواه این و خواه آن.
بنده اینگونه فهمیدم.خداوندا به بنده فهم درست عطا کن. و همه مومنین و مومنات و علی الخصوص بنده حقیر را مشمول هدایت خود بگردان.

جمله «من طلبنی وجدنی» در ضمن حدیث قدسی که مخاطب آن حضرت داود می باشد آمده است که ذیلا این حدیث قدسی را می آوریم.
«یا داود بلغ اهل الارض انی حبیب من احبنی و جلیس من جالسنی و مونس لمن انس بذکری و صاحب لمن صاحبنی و مختار لمن اختارنی و مطیع لمن اطاعنی و ما احبنی احد من خلقی عرفت ذلک من قلبه الا احببته حبا لایتقدمه احد من خلقی من طلبنی بالحق وجدنی و من طلبه غیری لم یجدنی فارفضوا یا اهل الارض ما انتم علیه من غرورها و هلموا الی کرامتی و مصاحبتی و مجالستی و مؤانستی و آنسوا بی أو انسکم و اسارع الی محبتکم؛ خداوند به حضرت داود می فرماید: ای داود من دوست کسی هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، مونس کسی هستم که با ذکر من مأنوس باشد، همراه کسی هستم که با من همراهی کند، برگزیده کسی هستم که مرا برگزیند، مطیع کسی هستم که از من اطاعت کند و دوست نمی دارد مرا هیچ کس از بندگانم که من این دوستی را از قلب او بدانم مگر این که او را دوست می دارم دوست داشتنی که هیچ کس از خلق من قبلا او را دوست نداشته هر کس به راستی مرا طلب کند خواهد یافت و هر کس غیر مرا جستجو کند مرا نخواهد یافت. پس ای اهل زمین دور بیندازید از خودتان آنچه را بر آن هستید از غرور دنیایی و بشتابید به سوی کرامت من و همراهی و همنشینی و انس با من و با من مأنوس شوید تا با شما انس بگیرم و بشتابم به سوی محبت شما» (الجواهر السنیه، ص ۹۴ – بحارالانوار، ج ۶۷، ص ۲۵).

حدیثی در کتب روایی ثبت شده به عنوان حدیث قدسی که سخن خدا خطاب به حضرت داوود بوده و به شرح زیر است :
من طلبنی بالحقّ وجدنی و من طلب غیری لم یجدنی.
ای داوود هر کس مرا بطلبد، مرا می یابد و هر کس غیر مرا بطلبد ، مرا نخواهد یافت.
این حدیث به صورت مرسل و بدون سند نقل شده است و چون در باب احکام نیست و حجت تعبدی نمی باشد، مرسل بودن آن عیب اساسی به حساب نمی آید و مضمون حدیث نیز کاملا برهانی و منطقی است و نشانه ای بر جعلی بودن حدیث در دست نمی باشد.
در نقل دیگری نیز مرسل و به صورت زیر آمده:
یا داود، من عرفنی ذکرنی، و من ذکرنی قصدنی، و من قصدنی طلبنی، و من طلبنی وجدنی، و من وجدنی حفظنی، و من حفظنی لا یختار علیّ غیری.
ای داوود هر کس مرا بشناسد، یاد من خواهد کرد و هر کس مرا یاد کند، متوجه من خواهد شد و هر کس متوجه من شود، مرا طلب خواهد کرد و هر کس مرا طلب کند، مرا خواهد یافت و هر کس مرا بیابد، حفظم خواهد نمود و هر کس مرا حفظ کند، غیر من را بر من نخواهد گزید.

من طلبنی وجدنی… از سخنانی که گاه حدیث قدسی و از سوی خداوند بزرگ تلقی می‌شود و در دوران دفاع مقدس نیز بیشتر مطرح و خوانده می‌شد، این است: من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی أحبّنی و من أحبّنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلیّ دیته و من علیّ دیته فأنا دیته؛ هر کس در جست‌وجوی من باشد، مرا می‌یابد و هر کس مرا بیابد، مرا می‌شناسد و هر کس مرا بشناسد، مرا دوست دارد و هر کس مرا دوست دارد، به من عشق می‌ورزد و هر کس به من عشق بورزد، من نیز به او عشق می‌ورزم و من به هر کس عشق بورزم، او را می‌کُشم (و شهید می‌کنم) و من هر کس را بکُشم (و شهید کنم)، دیه او با من است و دیه هر کس با من باشد، من خودم دیه او می‌شوم. باید توجه داشت برخی از حدیث‌پژوهان بر این عقیده‌اند که این سخن در منابع معتبر حدیثی و جوامع مستند روایی دیده نشده است و از سَبْک زبانی و بیانیِ عبارتِ آن، به نظر می‌آید که سخنی از عارفان و مانند آن باشد. پسندیده است به استفتایی از حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی نیز در این زمینه توجه کنیم: سؤال: آیا این روایت که به وسیله بعضی از گویندگان در میان مردم منتشر شده، درست است یا نه؟ حدیث است یا عبارت عرفا: «من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلیّ دیته و من علیّ دیته فأنا دیته»؟

چرا خداوند به انسان فرمود من بهای تو هستم؟

ما که بالاخره می میریم پس چه لذت بخش باشه مرگی که بدست همون کسی باشه که زندگی بهمون بخشید….الله

سلام
آیا حدیث قدسی با این مضمون، سندیت دارد؟
((هر کس مرا(خداوند)دوست بدارد او را میکشم وهر کس رابکشم خود خون بهای اویم))

این جملات را که به عنوان حدیث قدسی نقل شده در مجموعه های روایی نیافتیم وبسیار بعید به نظر میرسد که در کتب حدیثی نقل شده باشد در برخی کتب عرفای متأخر همچون کلمات مکنونه فیض {بنا به آنچه در ذهن است کتاب دسترس نبود } این نقل بدون ذکر مآخذ آمده بخش اول آن یعنی جمله «من طلبنی وجدنی» در ضمن حدیث قدسی که مخاطب آن حضرت داود می باشد آمده است که ذیلا این حدیث قدسی را می آوریم. «یا داود بلغ اهل الارض انی حبیب من احبنی و جلیس من جالسنی و مونس لمن انس بذکری و صاحب لمن صاحبنی و مختار لمن اختارنی و مطیع لمن اطاعنی و ما احبنی احد من خلقی عرفت ذلک من قلبه الا احببته حبا لایتقدمه احد من خلقی من طلبنی بالحق وجدنی و من طلبه غیری لم یجدنی فارفضوا یا اهل الارض ما انتم علیه من غرورها و هلموا الی کرامتی و مصاحبتی و مجالستی و مؤانستی و آنسوا بی أو انسکم و اسارع الی محبتکم؛

«خداوند به حضرت داود می فرماید: ای داود من دوست کسی هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسی هستم که با من همنشینی کند، مونس کسی هستم که با ذکر من مأنوس باشد، همراه کسی هستم که با من همراهی کند، برگزیده کسی هستم که مرا برگزیند، مطیع کسی هستم که از من اطاعت کند و دوست نمی دارد مرا هیچ کس از بندگانم که من این دوستی را از قلب او بدانم مگر این که او را دوست می دارم دوست داشتنی که هیچ کس از خلق من قبلا او را دوست نداشته هر کس به راستی مرا طلب کند خواهد یافت و هر کس غیر مرا جستجو کند مرا نخواهد یافت. پس ای اهل زمین دور بیندازید از خودتان آنچه را بر آن هستید از غرور دنیایی و بشتابید به سوی کرامت من و همراهی و همنشینی و انس با من و با من مأنوس شوید تا با شما انس بگیرم و بشتابم به سوی محبت شما» (الجواهر السنیه، ص ۹۴ – بحارالانوار، ج ۶۷، ص ۲۵).

این حدیث در هیچ یک از کتب روایی معتبر (دسته اول روایی) نیامده است. لذا از کتب دیگر روایت می کنیم؛ (از جمله در کتاب قره العیون مولفی با نام فیض، صفحه ۳۶۹):

من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی قتلته و من قتلته فعلی دیته و من علی دیته و انا دیته حدیث قدسی: من احبنی عشقنی و من عشقنی قتلته و من قتلته فانه دیته،; (اللمعه البیضاء، تبریزی انصاری؛ فی شرح خطبه الزهرا ، دفتر نشر الهادی؛ در شرح اسماء الحسنی ملاهادی سبزواری، ج ۱، ناشر مکتب بصیرتی).

تمام معرفت الهی در مسیر طلب معبود نهفته است و بس و هر کسی این کلام قدسی را بخواند، می فهمد که اگر کسی سراغ خانه دوست را بگیرد، به سرایش خواهد رسید و طلب یعنی جستجو کردن و سر انجام یافتن و این همان مسیر کسب معرفتی است که تمام بندگان خالص خدای متعال آن را پیموده به وصالش رسیدند.

حضرت موسی(ع) خطاب به پروردگار چنین مسئلت کرد. “این أجدک یا رب، قال یا موسی، إذا قصدت الیّ فقد وصلت الیّ”

یعنی: کجا تو را بیابم؟ و پاسخی کوتاه، اما پر معنا دریافت می کند که ای موسی هر وقت قصد مرا کردی، بدان که مرا یافتی.

عشق پروانه به شمع زمانی نتیجه می دهد که پروانه بال و پرش بسوزد و کنار شمع جان دهد و اشک شمع او را بپوشاند، نه که فقط نوری به صورتش بتابد و گرمایی بر گیرد.

معرفت الهی پیش یا بیش از آن که از راه علمی(که می بایست به کتاب های تفسیری و عقایدی مراجعه نمود) به دست آید، از راه عملی حاصل می شود، عمل به احکام و تکالیفی که خدای متعال بر بندگانش مقرر نمود و پرهیز از گناهانی که شیطان از مسیر نفس اماره انسان را می فریبد.

این حدیث بیان پیچیده ای ندارد و کاملا روشن است کسی که در طلب دوست باشد، یعنی قدم در راه معرفت الهی گذارده و حق را می یابد و کسی که حق را یافت از شهد وجودش بهره خواهد گرفت و عاشقی شعله برخواهد کشید.خدای متعال عاشق بنده ای خواهد شد که قواعد بندگی را خوب آموخته باشد. پس توجه حق به سوی بنده اش، به معنای توجه عاشقانه به اوست.

کسی که به واجبات الهی عمل و از محرماتش پرهیز می کند، در طلب حق است و مطلوب را به دست می آورد. چنین شخصی وجودش از عشق به حق متبلور شده نور الهی از جبین اش ساطع می شود. او دلش خدای را طلبیده و میزبانش شده است و میان میزبان و میهمان این سخن بس که میهمان به عشق دیدار میزبان، وارد سرایش می شود تا در ایوان عشق اش قدم نهد.

این است رمز جاودانگی شهید؛ چرا که موجودی جاوید و ابدی جان او را خریداری کرده است چون خدایش خونبهای اوست زیرا شهید است که با جاودانگی اش جامعه ای را به طپش و حرکت واداشته و آنان را از سقوط انحراف و کجروی ها جلوگیری می نماید همانطوری که شهادت مظلومانه شهید گرانقدر بهشتی؛ ستمگری (بنی صدر) را فراری کرد. و اینک قسم بر نفس شهادت؛ و درود حق بر شهیدان؛ آنان که به لقا ءالله پیوستند و در نزد او می زیند و جاویدند و ناظر و حاضر و شاهد در صحنه همیشه نبرد حق علیه باطل می باشند.

آیا حدیث قدسی :
من طلبنی وجدنی من وجدنی احبنی من احبنی عشقنی من عشقنی عشقته من عشقته قتلته من قتلته فعلی دیه فانا دیه.دارای منبع موثق است؟

به مثابه این حدیث قدسی، قادر متعال در چنین روزی اسماعیل را طلب کرد تا در آستانش قربانی شود و ابراهیم را در آزمونی بزرگ میان بندگی حق و حفظ عزیز‌ترین جسم خاکی برای خود نگاه داشت و چون کمال بندگی را در نیت و عمل پیامبرش یافت، قربانی دیگری فرستاد؛ قربانی که اینک پس از راندن نمادین شیطان، بر آستانش قربانی می‌کنیم تا در چنین روزی گرسنگان کمتری در بلاد ‌عالم گرسنه بیاسایند. شاید در اهمیت این روز سخنان آیت الله جوادی آملی گویا باشد که فرموده بودند:

مهم‌ترین نکته‌ای که در اعیاد برای ما مطرح است، این است که شما می‌بینید اسلام بر اساس آن حق‌محوری، میلاد هیچ شخصی را عید معرفی نکرد، روزی که مثلاً پیامبر به دنیا آمد، روزی که امامی از ائمه ـ علیهم السلام ـ به دنیا آمدند که یک شخص مطرح است، عید ما نیست البته مسرور هستیم، جامه نو در برمی‌کنیم؛ اما عید رسمی ما نیست زیرا روزی رسماً عید است که عدّه‌ای مأمور بشوند این ستون دین را نگه بدارند و آن روز عید است روزی که نماز رسمیّت پیدا کرد که جمعی با هم هماهنگ بشوند و این ستون را اقامه کنند به نام نماز عید فطر، نماز عید قربان. این برای هیچ شخصی نیست وسرّش آن است که دین با شخص کار ندارد با مکتب کار دارد این اصل اول.

برای خدای متعال شرابی است که برای اولیای خودش می باشد وقتی اولیائش آن را آشامیدند، مست می شوند و به طرب روی می آورند و سپس خدای را می طلبند و او را می یابند و در وجود خدای متعال ذوب می شوند تا خالص شوند و به مقام وصل می رسند و متصل می شوند(مثل اتصال قطره به دریا) در این هنگام است که دیگر فرقی میان آن ها و معشوق شان نیست. و البته رسیدن به این چنین مقام و معرفتی، ریاضت های دشوار می طلبد و هر کسی به اندازه توان خودش و فاصله گرفتن از دنیا، می تواند از عشق معشوقش بهره برد.

بسیاری از دانشمندان اسلامی درباره چگونگی کسب معرفت الهی معتقد اند که:

اولین واجب از واجبات اسلام، معرفت اللّه است و اولین قدم در وادی دین و دین‏ داری، خدا شناسی و معاد شناسی و پیامبرشناسی است در اولین خطبه نهج البلاغه می‏خوانیم: “اوّل الدین معرفته چنانچه اوّل العلم معرفه الجبار” و نیز از دیدگاه همه متفکران اسلامی و بلکه همه امت اسلام و بلکه همه عقلای عالم شناخت مبدء و معاد لازم و ضروری است و ما بر این امر براهین متعدد عقلی و نقلی داریم.

بعضی از نویسندگان در بیان این عبارت عرفانی “التوحید نسیان ما سوی التوحید”(توحید یعنی فراموشی هر چه غیر از توحید است) آورده است:

پوشیده نیست که این مرتبه از توحید وقتی میسّر گردد که سالک به شرف لقای مطلوب حقیقی مشرّف، و به بقای ابدی و سعادت سرمدی مخصوص و مصداق حدیث:”من طلبنی وجدنی، و من وجدنی عشقنی، و من عشقنی فعشقته، و من عشقته فقتلته، و من قتلته فعلیّ دیته، فأنا دیته” گردد، و به مرتبه وصول که اعظم مراتب است، و مصداق “إنّ للّه شرابا لأولیائه، إذا شربوا سکروا، و إذا سکروا طربوا، و إذا طربوا طلبوا، و إذا طلبوا وجدوا، و إذا وجدوا ذابوا، و إذا ذابوا خلصوا، و إذا خلصوا وصلوا، و إذا وصلوا اتّصلوا، و إذا اتّصلوا فلا فرق بینهم و بین حبیبهم” رسد

حضرت موسی(ع) خطاب به پروردگار چنین مسئلت کرد. “این أجدک یا رب، قال یا موسی، إذا قصدت الیّ فقد وصلت الیّ”

یعنی: کجا تو را بیابم؟ و پاسخی کوتاه، اما پر معنا دریافت می کند که ای موسی هر وقت قصد مرا کردی، بدان که مرا یافتی.

عشق پروانه به شمع زمانی نتیجه می دهد که پروانه بال و پرش بسوزد و کنار شمع جان دهد و اشک شمع او را بپوشاند، نه که فقط نوری به صورتش بتابد و گرمایی بر گیرد.

معرفت الهی پیش یا بیش از آن که از راه علمی(که می بایست به کتاب های تفسیری و عقایدی مراجعه نمود) به دست آید، از راه عملی حاصل می شود، عمل به احکام و تکالیفی که خدای متعال بر بندگانش مقرر نمود و پرهیز از گناهانی که شیطان از مسیر نفس اماره انسان را می فریبد.

خدای متعال فرمود:

“وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ”

و آن ها که در راه ما (با خلوص نیّت) جهاد کنند، قطعاً به راه‏های خود، هدایت شان خواهیم کرد و خداوند با نیکوکاران است.

و وقتی راه هدایت را بر بنده ای بنمودند، او را تا به مقصد خواهند برد.

این حدیث بیان پیچیده ای ندارد و کاملا روشن است کسی که در طلب دوست باشد، یعنی قدم در راه معرفت الهی گذارده و حق را می یابد و کسی که حق را یافت از شهد وجودش بهره خواهد گرفت و عاشقی شعله برخواهد کشید.خدای متعال عاشق بنده ای خواهد شد که قواعد بندگی را خوب آموخته باشد. پس توجه حق به سوی بنده اش، به معنای توجه عاشقانه به اوست.

به توضیح دیگر این که:

تمام معرفت الهی در مسیر طلب معبود نهفته است و بس و هر کسی این کلام قدسی را بخواند، می فهمد که اگر کسی سراغ خانه دوست را بگیرد، به سرایش خواهد رسید و طلب یعنی جستجو کردن و سر انجام یافتن و این همان مسیر کسب معرفتی است که تمام بندگان خالص خدای متعال آن را پیموده به وصالش رسیدند.

توجه به عظمت همین حدیث برای درک مقام شهید و آرزوی شهادت کافی است و آنچه پس از این از روایات اهل بیت علیهم السلام در بیان جایگاه شهید و شهادت می آوریم همگی به نحوی توضیح همین حدیث خواهد بود.

به همین دلیل خون شهید دوست داشتنی ترین قطره ها در نزد خداوند است که رسول اعظم(ص) از آن خبر داده است.

قَالَ… عَلِی بْنِ الْحُسَینِ زَینِ الْعَابِدِینَ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: مَا مِنْ خُطْوَهٍ أَحَبَّ إِلَی اللَّهِ مِنْ خُطْوَتَینِ خُطْوَهٍ یسُدُّ بِهَا مُؤْمِنٌ صَفّاً فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ خُطْوَهٍ یخْطُوهَا مُؤْمِنٌ إِلَی ذِی رَحِمٍ قَاطِعٍ یصِلُهَا وَ مَا مِنْ جُرْعَهٍ أَحَبَّ إِلَی اللَّهِ مِنْ جُرْعَتَینِ جُرْعَهِ غَیظٍ یرُدُّهَا مُؤْمِنٌ بِحِلْمٍ وَ جُرْعَهِ جَزَعٍ یرُدُّهَا مُؤْمِنٌ بِصَبْرٍ وَ مَا مِنْ قَطْرَهٍ أَحَبَّ إِلَی اللَّهِ مِنْ قَطْرَتَینِ قَطْرَهِ دَمٍ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ قَطْرَهِ دَمْعٍ فِی سَوَادِ اللَّیلِ مِنْ خَشْیهِ اللَّه. (امالی شیخ مفید صفحه ۱۱)

از امام سجّاد(ع) نقل شده است که رسول خدا(ص) فرمود: «هیچ گامی را خدا بیش از دو گام دوست نمی دارد: یکی گامی که با آن صفی (مجاهد) در راه خدای متعال بسته شود؛ و دیگری گامی که برای صله رحمی برداشته شود که او قطع کرده است. و هیچ جرعه ای محبوب تر برای خدا از دو جرعه نیست: یکی جرعه خشمی که مؤمن آن را با بردباری فرو خورد، و دیگری جرعه بیتابیی که مؤمن با صبر و شکیبایی آن را فرو برد. و هیچ قطره ای در نزد خدا دوست داشتنی تر از دو قطره نیست: قطره خونی که در راه خدا ریخته شود، و قطره اشکی که در تاریکی شب در اثر ترس از خدا از چشمان مؤمنی فرو ریزد.»

امیرالمؤمنین که انسان کامل است و مقام شهادت را به خوبی درک می فرماید، در خطبه ۱۲۳ نهج البلاغه می فرماید:

«انّ اکرم الموت القتل. و الّذی نفس ابن ابی طالب بیده لألف ضربه بالسّیف اهون علی من میته علی الفراش»

«با کرامت ترین مرگ، کشته شدن در راه خداست و سوگند به آن خدای که جان فرزند ابی طالب به دست اوست، هزار ضربه ی شمشیر برای من آسان تر است از آن مرگ در رختخواب که در اطاعت خداوندی نباشم.»

در این حدیث، که از معدود احادیثی است که لفظ عشق در آن آمده، مراحل عشق الهی و سیر و سلوک عرفانی در هفت مرحله تبیین شده که عبارتند از:

۱ـ طلب

۲ـ یافتن

۳ـ معرفت

۴ـ محبت

۵ـ عشق

۶ـ شهادت

۷ـ فنا

با توجه به این حدیث شریف، خداوند می فرماید کسانی موفق به درک فیض شهادت می شوند که به خاطر اعمال و نیات صادق و پاکشان خداوند به آن ها عشق می ورزد و به خاطر این عشق آن ها را از میان بندگان خویش جدا نموده است و ارزش خون این شهیدان آن قدر بالاست که خداوند خود خون بهای آنان خواهد بود.

سلام آیا حدیث «من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته…» صحیح است و آیا خدا می‌تواند عاشق شود؟! چرا خداوند به انسان فرمود من بهای تو هستم؟

با سلام خدمت حاج فردوسی عزیز
منبع حدیث زیر را خواستارم:حدیث معروف قدسی آمده است: « من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقه و من عشقه قتله و من قتله فعلی دیته و من علی دیته فانا دیته»(خداوند فرمود): هر کس مرا طلب کند، مرا می یابد و هر که مرا بیابد، مرا می شناسد و هر که مرا بشناسد، مرا دوست دارد و هر کسی مرا دوست بدارد، عاشقم می شود و هر که عاشقم بشود، عاشقش می شوم و هر کس را که عاشقش بشم، او را می کشم و هر کس را بکشم، دیه او به گردن من است و هر کس که به گردن من دیه دارد، من خودم دیه او هستم.

سلام برادر و رهبر معنوی‌مان حاج فردوسی دانشوران‌ بر سر مبدأ اشتقاق‌ کلمه‌ی‌ صوفی‌ قیل‌ و قال‌ بسیار می‌کنند. ولی‌ نظر من‌ ابن‌ است‌ که‌ درباره‌ی‌ مفهوم‌ دقیق‌ آن‌ دلیلی‌ برای‌ جدال‌ وجود ندارد. اکنون‌ نظری‌ سریع‌ و اجمالی‌ به‌ کوششهای‌ مختلفی‌ که‌ علمای‌ لغت‌ و فرهنگ‌نویسان‌ در این‌ باره‌ به‌ عمل‌ آورده‌اند می‌افکنیم‌:
. بعضی‌ می‌گویند صوفیان‌ به‌ واسطه‌ی‌ پاکی‌ (صفا)ی‌ دلشان‌ و به‌ خاطر خلوص‌ عملشان‌ (آثار) ملقب‌ به‌ صوفی‌ شده‌اند. به‌ قول‌ بشر بن‌ حارث‌ «صوفی‌ آن‌ است‌ که‌ دلش‌ نسبت‌ به‌ خدا بی‌ریا (با صفا) باشد». اما اگر بپذیریم‌ که‌ کلمه‌ی‌ صفوی‌ از «صفا» مشتق‌ می‌شود باید صورت‌ درست‌ این‌ کلمه‌ صفوی‌ باشد نه‌ صوفی‌

سلام به رهبر معنوی ما حاج فردوسی اعتقادات صوفیه قطعا خطا دارد
صوفیه از گمراهان و بدعت‌گذاران در دین به شمار می‌روند؛ از این رو، دوری گزیدن از آنان و برحذر داشتن مردم از نزدیک شدن و ارتباط با ایشان، واجب است؛ چنان که نشر افکار و اعتقادات و تکثیر کتب آنان که در بردارنده عقاید باطل‌شان می‌باشد، حرام است.
با تشکر از شما و رهبر معنوی‌مان حضرت حاج فردوسی

سلام علیکم یکی از مهم‌ترین و ریشه‌دارترین عقاید صوفیان، عقیده وحدت وجود است که بیش‌تر پیروان این مسلک بدان معتقداند و تنها اندکی مخالف آن بوده‌اند. از لوازم این اعتقاد، نفی عالم خلق، نفی بهشت و دوزخ و بیهوده بودن دعوت پیامبران است. البتّه صوفیه اعتقادات باطل دیگری نیز دارند؛ چنان که فرقه‌های مختلفی می‌باشند و هر فرقه عقاید باطل خاص خود را دارد، از قبیل اعتقاد به برداشته شدن تکلیف و اباحه ترک واجب و ارتکاب حرام و اباحه استفاده از آلات لهو ، رقص و غنا در مجالس خود

سلام علیکم خسته نباشید خدمت شما استاد گرامی آقای استاد حاج فردوسی رهبر معنوی ما گفته شده که یکی از روش­های نقد حدیث، بررسی سند آنهاست، اینگونه نقد را اصطلاحاً نقد سند محور گویند. در این روش، حدیث شناسان از ضعف یا صحّت سند حدیث بحث می‌کنند. در نقد سند محور از اموری که موجب سلب اعتماد از سخن گوینده شده و در نتیجه حدیث را ضعیف می‌کند، بحث می‌شود. از مهم­ترین عواملی که موجب ضعف سند یک حدیث می‌شود می‌توان به عدم اطمینان به شخصیّت راوی و وجود گسست در سلسله ناقلان اشاره کرد در اینجا این سؤال پیش می‌آید که آیا با اثبات ضعف سند یک حدیث می‌توان آن حدیث را کنار گذاشت؟ در پاسخ باید گفت: با اطمینان کافی نمی‌توان ضعف سند حدیث را مستمسکی برای رّد مطلق آن حدیث قرار داد. به عبارت دیگر، کنار گذاشتن یک حدیث، صرفاً با استناد به ضعف سند حدیث، عقلائی نبوده و دلیلی کافی به نظر نمی‌رسد

سلام بر رهبر معنوی ما حاج فردوسی حدیث موضوع و ساختگی، بنابر شواهد تاریخی و اتفاق علمای مسلمان، از پدیده های کهن میراث حدیثی مسلمانان است که سابقه آن به زمان پیامبر صلی الله علیه و آله برمی گردد. این پدیده از ابعاد مختلفی، مانند زمان آغاز جعل حدیث، آغاز گران جعل حدیث، زمینه ها و علل جعل حدیث، وضاعان حدیث و… قابل بررسی و مطالعه است
با تشکر از شما